PRISHËSIT E ABDESIT ME OSE PA KONSENSUS

Juristët muslimanë janë të një mendimi për disa nga prishësit e abdesit dhe kanë mendime të ndryshme për disa të tjerë, si vijon¹:

^arabishtنواقض الوضوء المجمع عليها والمختلف فيها:

Së pari: Çfarë del nga çdonjëra prej dy rrugëve të jashtëqitjes (nevoja / jashtëqitja e madhe dhe urina / jashtëqitja e vogël), e paktë apo e shumtë, qoftë ajo (çfarë del nga dy rrugët e jashtëqitjes) e pastër apo pisllëk (ndyrësirë); sa në fjalë konsiderohet nga prishësit e abdesit.

Së dyti: Rrjedhja e shumtë e gjakut, ose e lëngut / sekrecionit të plagës, ose e qelbit, ose të vjellët e shumtë; siç është edhe mendimi i medh’hebit hanefi dhe atij hanbeli, teksa mendimi më i fuqishëm është se sa në fjalë nuk e prishin abdesin për arsye se transmetimi profetik (ku mbështetet mendimi pro prishjes) është i dobët.

Së treti: Largimi i mendjes si pasojë e çmendjes së personit, ose dehjes, ose gjendjes së të fikëtit (humbjes së përkohshme dhe të papritur të ndjenjave dhe vetëdijes), ose gjumit jo të lehtë (kurse gjumi që sipas traditës quhet i lehtë / i paktë, nuk e prish abdesin, qoftë në gjendjen ulur ose në këmbë).

Së katërti: Prekja e organit gjenital (vendit të daljes së jashtëqitjes të vogël / urinës), ose anusit (vendit të daljes së jashtëqitjes të madhe / nevojës), me dorë të zhveshur (pa pasur pengues apo ndarës mes dorës dhe vendit), konsiderohet nga prishësit e abdesit sipas disa mendimeve të juristëve muslimanë.

^arabisht4- مس القبل، أو الدبر باليد، بدون حائل.

– Mendimi më i fuqishëm, sipas këndvështrimit të disa juristëve të shquar muslimanë, është se prishësit e abdesit janë si vijon: (së pari) çfarë del nga çdonjëra prej dy rrugëve të jashtëqitjes (nevoja e madhe dhe ajo e vogël, si dhe çdo gjë tjetër që del nga dy rrugët e jashtëqitjes); (së dyti) humbja e mendjes për shkak të çmendurisë, dehjes, gjumit ose të fikëtit; (së treti) prekja e organit gjenital, qoftë me shpinën e dorës ose me pëllëmbën e saj, pa pasur pengesë apo ndërprerës mes dorës dhe organit gjenital; (së katërti) ngrënia e mishit të devesë dhe (së pesti) renegatizmi apo lëshimi i fesë islame.

^arabishtوعلى الراجح عندنا، فنواقض الوضوء هي: الخارج من أحد السبيلين ـ أي القبل والدبر ـ وزوال العقل بجنون أو تغطيته بسكر أو نوم أو إغماء، ومس الفرج بظهر الكف أو بطنه بدون حائل، وأكل لحم الإبل، والردة ـ