JETA E VËRTETË – FETVA DHE STUDIME ISLAME

“Jeta e kësaj bote, nuk është gjë tjetër, veçse argëtim dhe lojë. Ndërsa jeta e botës tjetër, pikërisht ajo është Jeta e Vërtetë. Veç sikur ta dinin!” (Kuran, El-Ankebut: 64)

IHRAMI-PRERJA-HEQJA E QIMEVE-THONJVE

Numri i fetvasë: 449 IHRAMI-PRERJA-HEQJA E QIMEVE-THONJVE

Kategoria: VEPRIMET E NDALUARA GJATË IȞRAMIT

640 shfletues/klikues IHRAMI-PRERJA-HEQJA E QIMEVE-THONJVE


Pyetje: IHRAMI-PRERJA-HEQJA E QIMEVE-THONJVE


A mund të na tregoni në mënyrë të përmbledhur në lidhje me prerjen (heqjen) e qimeve (flokëve etj.) dhe thonjve për personin në ihram dhe çfarë kërkohet (zhdëmtohet) në rastin e tyre?


 Përgjigjja: IHRAMI-PRERJA-HEQJA E QIMEVE-THONJVE

Falënderimi absolut i takon Allahut! Mëshira, lavdërimi edhe paqja qofshin mbi të Dërguarin e Allahut!   Lexoni më tepër

Në kuadrin e kryerjes së ritualeve madhështore islame të haxhit dhe të umres, juristët muslimanë kanë trajtuar ndalimet gjatë ihramit që duhen zhdëmtuar (ndalimet e rehatisë), ku është shtjelluar prerja (heqja) e qimeve (flokëve etj.) dhe thonjve, si vijon2Lexoni më tepër

Prerja (Heqja) e qimeve (flokëve etj.) dhe thonjve
Shqyrtimi i parë: Prerja
(Heqja) e qimeve (flokëve etj.)
Parashtresa e parë: Prerja (Heqja) e qimeve të kokës (flokëve)
Pjesa e parë: Dispozita e prerjes (heqjes) së qimeve të kokës (flokëve) të personit në ihram
Prerja (Heqja) e qimeve të kokës (flokëve) është prej ndalimeve (veprimeve të ndaluara) gjatë ihramit.4
Pjesa e dytë: Dispozita për heqjen e qimeve (flokëve) nga koka
Nëse personi që është në ihram i merr (heq) qimet (flokët) nga koka, kjo përbën për të një ndalim, sepse personit në ihram i ndalohet prerja (qethja / rruajtja / heqja) e flokëve, gjë që përfshin të paktën dhe të shumtën (e qimeve të kokës / flokëve) dhe sa në fjalë bazohet në rregullin juridik “Zbatimi i vendimit urdhërues nuk përmbushet veçse duke e kryer atë në tërësinë e tij dhe (po kështu) zbatimi i vendimit ndalues nuk mund të përmbushet veçse duke e lënë atë në tërësinë e tij”; porse zhdëmtimi është detyrim vetëm kur heqja (e qimeve të kokës / flokëve) është në atë masë që përbën rehati (komoditet) dhe largim të lëndimit [si p.sh. largimi i parazitëve të flokëve nga koka e personit, që arrihet me qethjen a  rruajtjen e krejt flokëve dhe jo një pjese të tyre…]5.

arabishtالباب الخامس: محظوراتُ الإحرامِ، وما يَجِبُ فيها وفي تَرْكِ الواجِبِ مِنَ الفِدْيةِ
الفصل الأوَّل: محظوراتُ الإحرامِ التي تجب فيها فديةُ أذًى (محظوراتُ الترَفُّهِ)
المبحث الثَّاني: حَلْقُ الشَّعْر
المَطْلَب الأوَّل: حَلْقُ شَعْرِ الرَّأسِ
الفرع الأوَّل: حُكْمُ حَلْقِ شَعْرِ الرَّأسِ للمُحرِم
حَلْقُ شَعْرِ الرَّأسِ من محظوراتِ الإحرامِ.
الأدلَّة:
أوَّلًا: مِنَ الكِتاب
قولُه تعالى: وَلَا تَحْلِقُوا رُؤُوسَكُمْ حَتَّى يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ [البقرة: 196]
ثانيًا: مِنَ السُّنَّةِ
عن كَعْبِ بنِ عُجْرَةَ، رَضِي اللَّه عنه، قال: ((أتى عليَّ النَّبِيُّ صلَّى الله عليه وسلَّم زمنَ الحُدَيبِيَةِ والقَمْلُ يتناثَرُ على وجهي فقال: أيُؤْذيك هوامُّ رَأسِك؟ قُلْتُ: نعم. قال: فاحْلِقْ، وصُمْ ثلاثةَ أيَّامٍ، أو أطعِمْ سِتَّةَ مساكينَ، أو انْسُكْ نَسيكَةً ))
وَجْهُ الدَّلالَةِ:
أنَّه رتَّبَ فديةَ الأذى على حَلْقِ الرَّأسِ
ثالثا: مِنَ الإجماعِ
نقلَ الإجماعَ على ذلك ابنُ المُنْذِر, والنَّوَوِيُّ
الفرع الثَّاني: حُكْمُ أَخْذِ شَعَراتٍ مِنَ الرَّأسِ
إذا أخذ شعَراتٍ مِن رأَسْه فإنَّه يَحْرُمُ عليه؛ لأنَّ الْمُحْرِمَ نُهِيَ عن حَلْقِ شَعْر رأسِه، وهو يشمَلُ القليلَ والكثيرَ، والقاعدةُ أنَّ امتثالَ الأمرِ لا يتِمُّ إلا بفِعلِ جَميعِه، وامتثالَ النَّهْيِ لا يتِمُّ إلَّا بتَرْكِ جميعِه، لكِنَّ الفِدْيةَ لا تجِبُ إلَّا بحَلقِ ما يحصُلُ به الترفُّهُ وزَوالُ الأذى.

Parashtresa e dytë: Prerja (Heqja) e qimeve që s’janë të kokës
Pjesa e parë: Dispozita për prerjen
(heqjen) e qimeve që s’janë të kokës
Në lidhje me faktin nëse prerja (heqja) e qimeve që nuk i përkasin kokës6, përbën apo jo ndalim (veprim të ndaluar) gjatë ihramit, juristët muslimanë ndajnë dy mendimet në vijim:
Mendimi i parë: Kjo (Prerja / Heqja e qimeve që nuk i përkasin kokës) përbën një ndalim (gjatë ihramit).7
Mendimi i dytë: Ndalim përbën vetëm prerja (heqja) e qimeve të kokës (pra nuk ndalohet prerja / heqja e qimeve që nuk i përkasin kokës).8

arabishtالمَطْلَب الثَّاني: حَلْقُ شَعْرِ غَيرِ الرَّأسِ
الفرع الأوَّل: حُكْمُ حَلْقِ شَعْرٍ غَيرِ شَعْرِ الرَّأسِ
اختلف أَهْل العِلْم في حَلْقِ شَعْرٍ غيرِ شَعْرِ الرَّأسِ هل هو من محظوراتِ الإحرامِ أو لا على قولين:
القول الأوّل: أنَّه محظورٌ، وهذا باتِّفاقِ المَذاهِبِ الفِقْهِيَّةِ الأربَعَة: الحَنَفيَّة، والمالِكِيَّة، والشَّافِعِيَّة، والحَنابِلَة، وحُكِيَ فيه الإجماعُ
الأدلَّة:
أوَّلًا: مِنَ الآثارِ
عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ اللهُ عنهما، أنَّه قال في قوله تعالى: ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ [الحَجُّ: 29]: (التَّفَثُ: الرَّمْيُ، والذَّبْح، والحَلْق والتَّقصير، والأخذُ مِنَ الشَّارب، والأظفارِ، واللِّحْيَة)
ثانيًا: قياسًا لشعْرِ الجَسَد على شعْرِ الرأس؛ بجامعِ أنَّ الكُلَّ يحصُلُ بحَلْقِه الترفُّه، والتنظُّف، وهو ينافي الإحرامَ؛ لكون المُحْرِم أشعَثَ أغبَرَ
القول الثاني: أنَّه لا يُحظَرُ حَلْقُ غيرِ شَعرِ الرَّأسِ، وهذا مَذْهَبُ أهلِ الظَّاهِرِ، وقوَّاه ابنُ عُثيمين
الأدلَّة:
أوَّلًا: أنَّ النصَّ جاءَ بتحريمِ حَلْقِ الرأس فقط، ولا يصِحُّ قياسُ غيرِه عليه؛ لأنَّ حَلْقَ الرَّأسِ يتعلَّقُ به نُسُكٌ، وهو الحَلْقُ أو التَّقصيرُ، فإنَّ المُحْرِمَ إذا حلَقَ رأسَه فإنَّه يُسقِطُ به نُسُكًا مشروعًا، وغيرُه لا يساويه في ذلك
ثانيًا: أنَّ الأصلَ الحِلُّ، فلا يُمنَع أحدٌ مِن أخْذِ شيءٍ مِن شَعْرِه إلَّا بدليلٍ
ثالثًا: أنَّ المُحْرِمَ ليس ممنوعًا من الترفُّه في الأكلِ؛ فله أن يأكُلَ مِنَ الطَّيِّباتِ ما شاء، ولا من الترفُّه في اللِّباسِ؛ فله أن يَلْبَسَ من الثيابِ التي تجوزُ في الإحرامِ ما يشاءُ، ولا من الترفُّه بإزالة الأوساخِ؛ فله أن يغتَسِلَ ويُزيلَ الأوساخَ.

Parashtresa e tretë: Zhdëmtimi për prerjen (heqjen) e qimeve të kokës (flokëve)
Për prerjen (heqjen) e qimeve të kokës (flokëve), obligohet zhdëmtimi (i cili është përzgjedhje mes tre gjërave9): ose therja e një deleje (bagëtie të imët10), ose agjërimi për tre ditë, ose ushqyerja e gjashtë të varfërve11.12

arabishtالمَطْلَب الثَّالِث: ما يجبُ مِنَ الفِديَةِ في حَلْقِ شَعْرِ الرَّأسِ
يجبُ في حَلْقِ شعْرِ الرَّأسِ فديةُ الأذى: ذبحُ شاةٍ، أو صيامُ ثلاثةِ أيَّامٍ، أو إطعامُ ستَّةِ مساكينَ.
الأدلَّة
أوَّلًا: مِنَ الكِتاب
قولُه تعالى: وَلَا تَحْلِقُوا رُؤُوسَكُمْ حَتَّى يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ بِهِ أَذًى مِنْ رَأْسِهِ فَفِدْيَةٌ مِنْ صِيَامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُكٍ [البقرة: 196]
ثانيًا: مِنَ السُّنَّةِ
عن كعْبِ بنِ عُجْرَة رَضِيَ اللهُ عنه قال: ((أتى عليَّ النبيُّ صلَّى الله عليه وسَلَّم زَمَنَ الحُدَيْبِيَة والقَمْلُ يتناثَرُ على وجهي، فقال: أيؤذيكَ هوامُّ رأسِك؟ قُلْتُ: نعم. قال: فاحْلِقْ، وصُمْ ثلاثةَ أيَّامٍ، أو أطْعِمْ سِتَّةَ مَساكينَ، أو انْسُكْ نَسيكَةً ))
ثالثًا: مِنَ الإجماعِ
نقلَ الإجماعَ على ذلك ابنُ المُنْذِر، وابنُ عَبْدِ البَرِّ.

Parashtresa e katërt: Kur obligohet zhdëmtimi lidhur me prerjen (heqjen) e qimeve
Zhdëmtimi lidhur me prerjen (heqjen) e qimeve është detyrim (vaxhib) nëse kjo heqje është në atë masë që përbën largim të lëndimit [si p.sh. largimi i parazitëve të kokës siç u cek më sipër]13.14

arabishtالمَطْلَب الرَّابِعُ: متى تجِبُ الفِدْيةُ في حَلْقِ الشَّعْرِ؟
تجبُ الفِدْيةُ في حلْقِ الشَّعْرِ إذا حلَقَ ما يحصُلُ به إماطةُ الأذى، وهو مَذْهَبُ المالِكِيَّة، واختارَه ابنُ حزمٍ، وابنُ عَبْدِ البَرِّ، وابنُ عُثيمين
الأدلَّة:
أوَّلًا: مِنَ الكِتاب
قولُه تعالى: وَلَا تَحْلِقُوا رُؤُوسَكُمْ حَتَّى يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ بِهِ أَذًى مِنْ رَأْسِهِ فَفِدْيَةٌ مِنْ صِيَامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُكٍ [البقرة: 196]
وَجْهُ الدَّلالَةِ:
أنَّ حلْقَ شَعْرِ الرَّأسِ مِن أذًى به، لا يكونُ إلَّا بمقدارِ ما يُماطُ به الأذى
ثانيًا: مِنَ السُّنَّةِ
1- عن كعْبِ بنِ عُجْرَةَ رَضِيَ اللهُ عنه قال: ((أتى عليَّ النبيُّ صلَّى الله عليه وسَلَّم زَمَنَ الحُدَيْبِيَة والقَمْلُ يتناثَرُ على وجهي، فقال: أيؤذيكَ هوامُّ رأسِك؟ قُلْتُ: نعم. قال: فاحْلِقْ، وصُمْ ثلاثةَ أيَّامٍ، أو أطْعِمْ سِتَّةَ مَساكينَ، أو انْسُكْ نَسيكَةً ))
وَجْهُ الدَّلالَةِ:
أنَّ الكفَّارة إنما تجِبُ في حَلْقِ الرَّأسِ في مِثلِ ما أوجَبَه رسولُ اللهِ صلَّى الله عليه وسَلَّم على كعْبِ بنِ عُجْرَةَ، وهو حلْقُ ما يُماطُ به الأذى
2- عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ اللهُ عنهما: ((أنَّ رسول الله صلَّى الله عليه وسَلَّم احتجَمَ- وهو مُحْرِمٌ- في رأسِه ))
وَجْهُ الدَّلالَةِ:
أنَّ الحِجَامةَ في الرَّأْسِ من ضرورتِها أن يُحلَقَ الشَّعْرُ من مكانِ المَحاجِم، ولا يُمكِنُ سِوى ذلك، ولم يُنقَلْ عَنِ النَّبيِّ صلَّى الله عليه وسَلَّم أنَّه افتدى؛ لأنَّ الشَّعْرَ الذي يُزالُ من أجْلِ المَحاجِم لا يُماطُ به الأذى، فهو قليلٌ بالنِّسبةِ لبَقِيَّةِ الشَّعْرِ.

Parashtresa e pestë: Larja e kokës dhe ndërfutja e gishtave në flokë në ihram
Nuk ka asgjë të keqe që personi në ihram ta lajë kokën, të ndërfusë në të gishtat dhe ta fërkojë atë butësisht.15

arabishtالمَطْلَب الخامسُ: غَسْلُ رأسِ المُحْرِمِ وتَخْليلُه
لا بأْسَ أن يَغْسِلَ المُحْرِم رأسَه، ويُخَلِّلَه ويَحُكُّه برِفْقٍ، وهذا مَذْهَبُ الجُمْهورِ: الحَنَفيَّة، والشَّافِعِيَّة، والحَنابِلَة، والظَّاهِريَّة، وقولٌ للمالِكِيَّة، وهو قَوْلُ جماعةٍ مِنَ السَّلَف
الأدلَّة:
أوَّلًا: مِنَ السُّنَّةِ
1- عن عبدِ اللهِ بنِ حُنينٍ: ((أنَّ عبدَ اللهِ بنَ العبَّاسِ والْمِسْوَرَ بْنَ مَخْرَمةَ اختلفا بالأبواءِ، فقال عبدُ اللهِ بنُ عبَّاسٍ: يَغْسِلُ المُحْرِمُ رأسَه، وقال الْمِسْوَرُ: لا يَغْسِلُ المُحْرِمُ رأسَه، فأرسَلَني عبدُ اللهِ بنُ العبَّاسِ إلى أبي أيُّوبَ الأنصاريِّ، فوجَدْتُه يغتَسِلُ بين القَرْنينِ وهو يُسْتَرُ بثوبٍ، فسَلَّمْتُ عليه، فقال: مَنْ هذا؟ فقُلْتُ: أنا عبدُ اللهِ بنُ حُنَينٍ، أرسلَني إليك عبدُ اللهِ بنُ العبَّاسِ أسألُك: كيف كان رسولُ اللهِ صلَّى الله عليه وسَلَّم يغْسِلُ رأسَه وهو مُحْرِمٌ؟ فوضع أبو أيُّوبَ يَدَه على الثَّوْبِ فطأطأَه حتى بدا لي رأسُه، ثم قال لإنسانٍ يَصُبُّ عليه: اصْبُبْ، فصَبَّ على رأْسِه، ثم حَرَّكَ رأسَه بِيَدَيْه، فأقبَلَ بهما وأدبَرَ، وقال: هكذا رأيتُه صلَّى اللهُ عليه وسَلَّم يفعَلُ ))
2- عن عائِشةَ رَضِيَ اللهُ عنها ((أنَّها حاضت ولم تطْهُرْ حتى دخلَتْ ليلةُ عرفةَ، فقالت: يا رَسولَ الله، هذه ليلةُ عَرَفةَ، وإنَّما كنتُ تمتَّعْتُ بعُمْرَةٍ، فقال لها رسولُ اللهِ صلَّى الله عليه وسَلَّم: انقُضي رأسَكِ، وامتَشِطي، وأَمْسِكي عن عُمْرَتِكِ ))
وَجْهُ الدَّلالَةِ:
أنَّ رَسولَ اللهِ صلَّى الله عليه وسَلَّم أمَرَها بأن تنقُضَ رأسَها، وتمتَشِطَ وهي مُحرِمةٌ
ثانيًا: مِنَ الآثارِ
– عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ اللهُ عنهما قال: (المُحْرِمُ يدخُلُ الحمَّامَ، ويَنْزِعُ ضِرسَه، ويشم الريحان، وإذا انكسر ظُفْرُه طَرَحه، ويقول: أميطوا عنكم الأذى؛ فإنَّ اللهَ لا يَصنَعُ بأذاكم شيئًا)
– أنَّه قولُ ابنِ عباسٍ، وأبي أيوبَ الأنصاريِّ رَضِيَ اللهُ عنهما، كما تقدَّمَ ذِكْرُ ذلك عنهم في القِصَّة التي جرت بينهم في الأبواءِ.

Shqyrtimi i dytë: Prerja (Heqja) e thonjve
Parashtresa e parë: Dispozita për prerjen
(heqjen) e thonjve në ihram
Personit në ihram i ndalohet heqja (prerja) e thonjve të tij16.17

arabishtالباب الخامس: محظوراتُ الإحرامِ، وما يَجِبُ فيها وفي تَرْكِ الواجِبِ مِنَ الفِدْيةِ
الفصل الأوَّل: محظوراتُ الإحرامِ التي تجب فيها فديةُ أذًى (محظوراتُ الترَفُّهِ)
المبحث الثَّالِث: تقليمُ الأظْفارِ
المَطْلَب الأوَّل: حُكْمُ إزالةِ الأظفارِ للمُحْرِم
المُحْرِمَ ممنوعٌ من إزالةِ أظفارِه، وهذا باتِّفاقِ المَذاهِبِ الفِقْهِيَّةِ الأربَعَةِ: الحَنَفيَّة، والمالِكِيَّة، والشَّافِعِيَّة، والحَنابِلَة، وحُكِيَ فيه الإجماعُ
الأدلَّة:
أوَّلًا: مِنَ الكِتاب
قولُه تعالى: ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ وَلْيُوفُوا نُذُورَهُمْ وَلْيَطَّوَّفُوا بِالْبَيْتِ الْعَتِيقِ [الحَجُّ: 29]
ثالثًا: مِنَ الآثارِ
عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ اللهُ عنهما، أنَّه قال في تفسيرِ آيةِ الحَجِّ: ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ: (التَّفَثُ: الرَّمْيُ، والذَّبْحُ، والحَلْق والتَّقصيرُ، والأخْذُ من الشارِبِ، والأظفارِ، واللِّحيةِ)
وجهُ الدَّلالَة مِنَ الآيةِ والأثَرِ:
أنَّ قَلْمَ الأظفارِ مِن قضاءِ التَّفَثِ كما جاء عنِ ابنِ عبَّاسٍ وغيرِه مِنَ السَّلَفِ، وقد رتَّبَ اللهُ تعالى قضاءَ التَّفَثِ على الذَّبْحِ؛ لأنَّه ذَكَرَه بكلمةٍ موضوعةٍ للتَّرتيبِ مع التَّراخي؛ مِمَّا يدُلُّ على كَوْنِ قَصِّ الأظفارِ ونحوه ينبغي أن يكونَ بعد النَّحْرِ
رابعا: أنَّه إزالةُ جزءٍ ينمو مِن بَدَنِه، يقضي به تَفَثَه، ويَتَرَفَّهُ بإزالَتِه، أشْبَهَ الشَّعْرَ.

Parashtresa e dytë: Zhdëmtimi i obliguar për prerjen e thonjve në ihram
Në rastin e prerjes së thonjve (nga ana e personit që është në ihram), bëhet detyrim zhdëmtimi.18

arabishtالمَطْلَب الثَّالِث: ما يجِبُ من الفِدْيةِ في تقليمِ الأظفارِ:
يجبُ في تقليمِ الأظفارِ فِديةُ الأذى، وهذا باتِّفاقِ المَذاهِبِ الفِقْهِيَّةِ الأربَعَةِ: الحَنَفيَّة، والمالِكِيَّة، والشَّافِعِيَّة، والحَنابِلَة، وبه قال أكثرُ أَهْلِ العِلْمِ؛ وذلك لأنَّه أزال ما مُنِعَ إزالَتُه لأجلِ الترفُّهِ، فوجبت عليه الفِدْيةُ؛ كحَلْقِ الشَّعْر، وعدمُ النَّصِّ لا يمنَعُ قياسَه على المنصوصِ؛ كشَعْرِ البَدَنِ مع شَعْرِ الرَّأْس.

Parashtresa e tretë: Prerja (Heqja) e thoit të thyer në ihram
Nëse personit në ihram i thyhet thoi i tij, ai ka të drejtë (i lejohet) që ta presë atë dhe nuk ngarkohet me asnjë detyrim (zhdëmtim) për këtë.19

arabishtالمَطْلَب الرَّابِع: قَصُّ ما انكسَرَ مِنَ الظُّفْرِ
إنِ انكسَرَ ظُفْرُه فله قَصُّ ما انكسَرَ منه، ولا شيءَ عليه.
الأدلَّة:
أوَّلًا: مِنَ الكِتاب
قولُه تعالى: يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ [البقرة:185]
وانكسارُ الظُّفْرِ يَغْلِبُ في الأسفارِ، وهذا يوجِبُ الرُّخْصةَ فيه
ثانيًا: مِنَ الآثارِ
عَنِ ابنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ اللهُ عنهما قال: (المُحْرِمُ يدخُلُ الحمَّامَ، ويَنْزِعُ ضِرسَه، ويَشَمُّ الرَّيحانِ، وإذا انكسر ظُفُرُه طَرَحه، ويقول: أميطُوا عنكم الأذى؛ فإنَّ اللهَ لا يَصنَعُ بأذاكم شيئًا)
وَجْهُ الدَّلالَةِ:
أنَّه قولُ صحابيٍّ، ولا يُعرَفُ له مخالِفٌ من الصَّحابَةِ رَضِيَ اللهُ عنهم
ثالثًا: مِنَ الإجماعِ
نقلَ الإجماعَ على ذلك ابنُ المُنْذِر وابنُ قُدامة
رابعًا: أنَّ بقاءَه يُؤلِمُه، أشْبَهَ الشَّعْرَ النَّابِتَ في عَينِه
خامسًا: أنَّه إزالةٌ لأذاه، فلم يكُنْ عليه فِدْيةٌ؛ كقَتْلِ الصَّيدِ الصَّائِلِ
سادسًا: أنَّه بعد الكَسْرِ لا ينمو، فهو كحَطَبِ شَجَرِ الحَرَمِ.

Allahu e di më mirë. IHRAMI-PRERJA-HEQJA E QIMEVE-THONJVE

Ju ftojmë ta shpërndani këtë postim, që të përhapet dobia e tij dhe së bashku të marrim shpërblimin e publikuesit të fjalës së mirë.

_____ IHRAMI-PRERJA-HEQJA E QIMEVE-THONJVE

IHRAMI-PRERJA-HEQJA E QIMEVE-THONJVE

Poshtëshënim:

  1. Shih: dorar dhe dorar.
  2. Shih: dorar, dorar dhe dorar.
  3. Shih: dorar dhe dorar.
  4. Ky është mendimi konsensual (i njëzëshëm) ndër juristët muslimanë, i transmetuar nga Ibn el-Mundhiri dhe En-Neueui.
  5. Sipas Ibn Hazmit rregulli është që “Personi të qethë / rruajë (qimet / flokët) në atë masë sa quhet qethje / rrojë”. (El-Muhala, 7/208, 211, me autor Ibn Hazm)
  6. Nëse dikujt i dalin qime tek sytë, ose nëse vetullat i rriten aq shumë sa i mbulojnë sytë, të këtillit i lejohet heqja e tyre. Po kështu, nëse dikush heq (pret një copëz) lëkurë mbi të cilën gjenden qime, këtij personi nuk i kërkohet zhdëmtim, sepse heqja e tyre ka ndodhur si pasojë e heqjes së diçkaje tjetër (në mënyrë jo direkte)  dhe pasojat jo direkte nuk garantohen (nuk mbahet përgjegjësi për to). Këtu hyn p.sh. rasti i personit që shkul qimet e syve, i cili nuk mban përgjegjësi për qerpikët [pra nëse gjatë pastrimit të qimeve të syve shkulet pahiri ndonjë qerpik]. (Shih: Esh-Sherh El-Kebir, 3/267-268, me autor Shemsudin Ibn Kudama.)
  7. Ky mendim është raportuar se është konsensual (i njëzëshëm) ndër juristët muslimanë, si dhe përbën mendimin unanim (të njëzëshëm) të katër medh’hebeve (fakulteteve / shkollave juridike kryesore) islame (medh’hebit hanefi, maliki, shafi’i dhe hanbeli).
  8. Ky është mendimi i medh’hebit (fakultetit juridik) dhahiri dhe Ibn Uthejmini e konsideron atë si një mendim të fuqishëm.
  9. Shih: islamweb (Bidajatu El-Muxhtehid ue Nihajetu el-Muktesid, v. 1, f. 301, me autor Ibn Rushd.
  10. Shih: dorar.
  11. Ky ushqim mund të jetë: (a) ushqim i pagatuar (ky është më parësori) në masën minimumi 1 mud (një dypëllëmbësh mesatarë) pra rreth 750 gr dhe më e mira është gjysmë (1/2) sa’a (pra 2 mud = rreth 1.5 kg oriz apo ngjashëm) nga ushqimet bazë të vendit; nëse kjo shoqërohet me mish etj., atëherë është edhe më mirë) dhe (b) ushqim i gatuar, pra një vakt ushqimi i mjaftueshëm aq sa për ta ngopur të varfrin; shih: KEFARATI SHLYES I AGJËRIMIT TË RAMAZANIT.
  12. Ky është mendim konsensual (i njëzëshëm) ndër juristët muslimanë, i transmetuar nga Ibn el-Mundhiri dhe Ibn Abdul-Barr.
  13. Rregulli i kësaj është që “Prerja (heqja e qimeve) të jetë në atë masë që përbën rehati (komoditet) dhe largim të lëndimit”, si p.sh. prerja e pjesës më të madhe të qimeve, apo shkurtimi i tyre dhe këtu nuk hyn prerja (heqja) e disa qimeve që nuk konsiderohet [normalisht] prerje (heqje / qethje/ rruajtje) apo shkurtim; ku sipas Ibn Hazmit rregulli është që “Personi të qethë / rruajë (qimet) në atë masë sa quhet qethje / rrojë”. (Et-Taxhu ue el-Iklil, 3/164, me autor El-Muaak dhe El-Muhala, 7/208, 211, me autor Ibn Hazm).
  14. Ky është mendimi i medh’hebit (fakultetit juridik) maliki, si dhe është përzgjedhja nga Ibn Hazmi, Ibn Abdul-Barr dhe Ibn Uthejmini.
  15. Ky është mendimi i shumicës së juristëve muslimanë: mendimi i një grupi prej selefëve (dijetarëve të tre gjeneratave të para muslimane), si dhe mendimi i medh’hebit (fakultetit juridik) hanefi, shafi’i, hanbeli, dhahiri dhe një mendim i medh’hebit maliki.
  16. Heqja e thoit është (për nga aspekti juridik) si heqja e qimeve, (pra konsiderohet kësisoj) qoftë shkurtimi, thyerja apo prerja / këputja e tyre; e gjithë kjo është e ndaluar (haram) dhe kërkon shpërblesë (zhdëmtim). (El-Mexhmu’u, 7/247-248 dhe Rauda Et-Talibin, 3/135, që të dyja me autor El-Neueuiu).
  17. Ky është një mendim i raportuar (nga Ibn el-Mundhiri) si konsensual (i njëzëshëm) ndër juristët muslimanë, si dhe është mendimi i të katër medh’hebeve (fakulteteve / shkollave juridike kryesore) islame (medh’hebit hanefi, maliki, shafi’i dhe hanbeli).
  18. Ky është mendimi i shumicës së juristëve muslimanë, që përbën (më konkretisht) mendimin konsensual (të njëzëshëm) të katër medh’hebeve (fakulteteve / shkollave juridike kryesore) islame (medh’hebit hanefi, maliki, shafi’i dhe hanbeli). [Po kështu, natyra e zhdëmtimit është e njëjtë me parashtresën “Zhdëmtimi për prerjen (heqjen) e qimeve të kokës (flokëve)” të shpjeguar pak më sipër.]
  19. Ky është mendim konsensual (i njëzëshëm) ndër juristët muslimanë, i transmetuar nga Ibn el-Mundhiri dhe Ibn Kudama.
Shpërndajeni Fjalën e Mirë:
↓
Scroll to Top