Numri i fetvasë: 363 ADEMI NË TOKË MIRËMBAJTËS JO I DËBUAR
Kategoria: BESIMI NË PROFETËT
2 095 shfletues/klikues ADEMI NË TOKË MIRËMBAJTËS JO I DËBUAR
Pyetje: ADEMI NË TOKË MIRËMBAJTËS JO I DËBUAR
A është e vërtetë se Ademi dhe gruaja e tij (Havaja) u përzunë nga Xheneti për në tokë ngaqë Allahu u zemëruar me ata kur hëngrën nga pema e ndaluar, përndryshe nuk do dëboheshin nga aty?
Përgjigjja: ADEMI NË TOKË MIRËMBAJTËS JO I DËBUAR
Falënderimi absolut i takon Allahut! Mëshira, lavdërimi edhe paqja qofshin mbi të Dërguarin e Allahut!
Në lidhje me këtë çështje thuhet sa vijon:Lexoni më tepër
Së pari: Ademi u soll në tokë për mirëmbatjen e saj, jo si i përzënë nga Xheneti
Është fakt se Allahu i Lartmadhëruar nuk u zemëruar me Ademin (Paqja qoftë mbi të!), por Ai vetëm sa e qortoi atë lehtësisht, në një formë të tillë që pati rrjedhojë të sigurt pendimin e Ademit që u pranua nga Allahu i Lartmadhëruar dhe u shoqërua me përzgjedhjen hyjnore të Ademit për t’u bërë pjesë e robërve të përzgjedhur e të afërt tek Allahu i Lartësuar.
Tekstet hyjnore islame nuk përmendin asgjëkund se Allahu i Lartësuar është zemëruar me Ademin (Paqja qoftë mbi të!), apo se pendimi i Ademit nuk ishte i sinqertë; përkundrazi, në tekstin kuranor vjen se Allahu i Lartmadhëruar e kritikoi Ademin dhe bashkëshorten e tij dhe ata të dy u penduan shpejt për gabimin e tyre dhe u kthyen të penduar tek Ai, duke i kërkuar Atij me përulësi që t’i falë dhe mëshirojë; për t’u pranuar pendimi i tyre nga Allahu i Madhëruar dhe për më tepër për t’u bërë Ademi prej të përzgjedhurve të Allahut.Lexoni më tepër
Sa më sipër bazohet në thëniet kuranore: “Zoti i tyre i thirri: “A nuk jua kisha ndaluar atë pemë? A nuk ju pata thënë se djalli është vërtet armiku juaj i hapët?” Ata thanë: “O Zoti ynë! Ne e kemi futur veten në gjynah, prandaj, nëse Ti nuk na fal dhe nuk na mëshiron, ne vërtet që do të jemi nga të humburit””; “Ademi mësoi disa fjalë (se si të kërkonte falje) nga Zoti i tij, kështu që Ai ia pranoi pendimin. Sigurisht, Ai i pranon shumë pendimet, Ai është Mëshirëploti” dhe “Kështu, ata të dy (Ademi dhe Havaja), hëngrën nga ajo pemë e u ndërgjegjësuan për lakuriqësinë e tyre, prandaj nisën të mbulohen me gjethet e Xhenetit. Ademi nuk e zbatoi urdhrin e Zotit të vet, kështu që devijoi (nga rruga e drejtë). Pastaj, Zoti i tij e zgjodhi atë, ia pranoi pendimin, e udhëzoi.”
Madje teksti kuranor “Pasi e shijuan frutin”, nxjerr qartë në pah se Ademi dhe Havaja nuk është se hëngrën në kuptimin e vërtetë të fjalës, por ata të dy vetëm sa e shijuan frutin; pra ata të dy, që në herën e parë të kundërvajtjes së tyre, u bënë të vetëdijshëm për mëkatin që bënë e nuk vijuan apo ngulmuan në të dhe pikërisht në këtë moment atyre u erdhi qortimi prej Allahut të Lartësuar, në formën e një pyetjeje retorike: “A nuk jua kisha ndaluar atë pemë?!”, që përgjigjja e vetëkutpueshme e dalë prej gojëve të tyre të ishte: “Po o Zoti ynë, na ndalove.” Këtu Ademi dhe Havaja, mbajtën qëndrimin e tyre të lavdëruar para Allahut: e pranuan gabimin, kundërvajtjen, mëkatin e tyre, mbushur përbrenda tyre me bindjen e sigurt se Allahu i Lartësuar është i Vërteti, Fjala e Tij është e vërtetë dhe e pranuan se ata të dy nuk iu përmbajtën sistemit (mënyrës së duhur të jetesës dhe të vepruarit) dhe e futën vetë veten e tyre në gjynah. Pastaj, të përulur dhe përkulur, ata i kërkuan Allahut të Lartësuar t’i falë dhe mëshirojë, që të mos jenë prej të humburve. Ata (Ademi dhe Havaja) u besuan fjalëve të Iblisit (Djallit), duke e kujtuar atë (shejtanin kur ai iu betua atyre se po i këshillonte për mirë) se po u thoshte të vërtetën, pasi nuk kishin provuar kurrë më parë gënjeshtër apo mashtrim dhe sepse nuk e kishin menduar kurrë se dikush mund të betohej rrejshëm në Allahun e Lartmadhëruar.
Allahu i Lartësuar e vendosi pendimin, por duke vënë për pranimin e tij kushte përkatëse, të cilat janë: (kushti i parë) pendimi të jetë i devotshëm (pranimi i mëkatit të bëhet bazuar në rregullat e sigurta islame), (kushti i dytë) pendimi të jetë i sinqertë (të bëhet largimi tërësor prej mëkatit me zemër dhe trup), (kushti i tretë) ndjenja e thellë e keqardhjes për mëkatin e bërë dhe (kushti i katërt) vendimi dhe rezistenca që mëkati të mos përsëritet; ku siç dihet të gjitha këto kushte u përmbushën nga Ademi dhe bashkëshortja e tij.
Bazuar në sa u përmend, dilet qartë në konkluzionin se zbritja e Ademit (Paqja qoftë mbi të!) në tokë nuk ishte për shkak të mëkatit të tij ose zemërimit të Allahut me të, por kjo zbritje përbën qëllimin hyjnor për të cilin Allahu e krijoi Ademin, ashtu që qysh para se ta sillte Ademin në ekzistencë, Allahu i Lartësuar: “… u tha engjëjve: ‘Unë do të krijoj një khalifeh (mëkëmbës / zëvendës) në tokë.’”
Kësisoj, zbritja e Ademit në tokë nuk ishte si përzënie e tij prej Xhenetit, siç mund të pretendojnë imagjinatëshfrenuarit, porse kjo ishte në përmbushje të vendimit / caktimit të pashmangshëm të kahershëm hyjnor (pra në përmbushje të vullnetit hyjnor krijues (të qenësishëm) dhe përcaktues, që dikton ndodhinë e pashmangshme të çdo ngjarje në gjithësi, të njohur në arabisht me emërtimin El-Iradetu El-Keunijeh El-Kaderijeh); ndërkaq fakti se Allahu ia pranoi pendimin Ademit dhe e përzgjodhi, argumenton qartë se Ai nuk u zemërua me të.
Së dyti: Gabimi i Ademit ishte në kuadrin e familjarizimit të tij me përgjegjësinë e mirëmbajtjes së tokësLexoni më tepër
Siç u argumentua më sipër, dalja e Ademit nga Xheneti dhe shkuarja e tij në tokë ishte pra në përmbushje të caktimit të urtë hyjnor të kahershëm lidhur me krijimin e Ademit, fakt të cilin Allahu ua përmendi engjëjve qysh para se ta krijonte Ademin.
Ademi (Paqja qoftë mbi të!) nuk u dëbua nga Xheneti, por doli prej tij dhe zbriti në tokë në përputhje me urtësinë hyjnore për të cilën Allahu i Lartmadhëruar e krijoi tokën. Kjo urtësi ishte provimi i njerëzve në detyrën e mirëmbajtjes dhe rregullimit të tokës dhe jetesës në të. Allahu i Lartmadhëruar, para se ta krijonte Ademin (Paqja qoftë mbi të!), paracaktoi se do të bënte zëvendës apo trashëgimtarë në tokë Ademin dhe pasardhësit e tij (njerëzit), siç vjen në thënien kuranore: “Kur Zoti yt u tha engjëjve: “Unë do të krijoj një khalifeh (mëkëmbës / zëvendës që do të zbatojë ligjet e Zotit) në tokë”, ata thanë: “A do të vësh atje dikë që do të bëjë çrregullime e do të derdhë gjak në të, ndërkohë që Ne të madhërojmë, të lavdërojmë dhe të lartësojmë ashtu si të takon Ty?!” Ai tha: “Unë di atë që ju nuk e dini”
E pra urtësia apo mençuria nga përvoja e gabimit në të cilin ra Ademi, ishte që Allahu i Lartësuar ta ushtronte Ademin para se t’ia jepte detyrën e trashëgimisë (mirëmbajtjes / rregullimit) në tokë; ku ky ushtrim: (së pari) qe në një formë të tillë që ta familjarizonte (mësonte) Ademin me përgjegjësinë e trashëgimtarit të botës dhe (së dyti) iu mundësua në një vend që i garantonte atij qetësinë dhe sigurinë; pasi Allahu nuk do e hidhte Ademin në këtë botë gjigande pa e ushtruar paraprakisht për përgjegjësinë e tij. Së këtejmi, Allahu Mëshirues jo vetëm që ia qartësoi Ademit urdhëresat e ndalesat dhe e paralajmëroi nga shejtani (djalli), por i dha atij (Ademit) shansin që të pendohej kur të prekej nga pakujdesia, si dhe i mësoi njeriut sesi shejtani u hakmorr për veten e tij ndaj Ademit, duke e bërë atë (Ademin) të binte në mëkat dhe sesi e njëjta pritet që të veprohet prej tij (shejtanit) edhe me pasaradhësit e Ademit (njerëzimin), duke na u tërhequr kështu vëmendja mbi armiqësinë e Iblisit (shejtanit) me qëllim që ta mënjanojmë atë; dhe po kështu Allahu i Madhëruar na mëson të bëhemi vigjilentë për t’u ruajtur nga ky armik i yni i betuar dhe nga hapat që ai ndjek për të na bërë që të biem në greminën e mëkatit.Lexoni më tepër
Dalja e Ademit (Paqja qoftë mbi të!) nga Xheneti dhe zbritja e tij në tokë ishte pra rrjedhojë e caktimit të pashmangshëm të Allahut të Lartmadhëruar dhe urtësisë së Tij të pafund. Allahu e bëri Ademin përkohësisht banor të Xhenetit, duke qenë në dijeninë e Tij absolute hyjnore se Ademi do të dilte nga Xheneti dhe do të zbriste në tokë, me qëllimin që Ademi dhe pasardhësit e tij të devotshëm ta mirëmbanin tokën dhe ta adhuronin Allahun në të, sepse kështu ka qenë gjithmonë çështja me ligjin e Zotit, janë shoqëruar shkaqet me pasojat përkatëse të tyre, si dhe me qëllimin që njeriu ta dijë se Allahu e ka krijuar çdo gjë në masë të caktuar dhe ta dijë se pas lodhjes vjen rehatia.
Mbi këtë paralajmërim që u bën Allahu njerëzve kundrejt armiqësisë së Iblisit (shejtanit) tregon thënia kuranore: “O bijtë e Ademit, le të mos ju mashtrojë kurrsesi djalli, ashtu si i nxori prindërit tuaj nga Xheneti, duke ua zhveshur rrobat për t’u dukur vendet e turpshme! Ai dhe shpura e tij ju sheh, prej nga ju nuk i shihni ata. Ne i kemi bërë djajtë roje të atyre që nuk besojnë.”
Pendimi i Ademit (Paqja qoftë mbi të!) përbën ndërgjegjësim, përulësi, kërkimfalje dhe dëshirë nga ana e Ademit që Allahu ta pranojë pendimin e tij, sepse Ademi kishte një dashuri të pakufi për Allahun, Krijuesin e tij dhe mbarë gjithësisë. Së këtejmi, në jetën shoqërore do skalitej një parim i ndriçuar shumë i rëndësishëm; pendesa e Ademit para Allahut dhe pranimi që Allahu i bëri pendesës së Ademit, do të vendoste në fakt një themel shumë të rëndësishëm për ecejakun e njeriut, themelin se “për personin që ngarkohet me mëkat, gjendet një derë e hapur (ajo e pendesës së çiltër)”, apel ky për njeriun që t’i afrohet Allahut me përulësi dhe të mos zhytet më tej në mëkatin e tij.
Allahu ia pranoi pendimin Ademit (Paqja qoftë mbi të!), e përzgjodhi, e bëri profet dhe e mbarësoi në mirëmbajtjen dhe rregullimin e tokës dhe të jetesës në të, përmes fjalëve dhe udhëzimit të Allahut të Lartmadhëruar, prandaj Ademi meritoi që Allahu i Lartësuar t’ia jepte shpërblimin amshimor, ta fuste në Xhenet, për të qenë Xheneti bota e shpërblimit dhe jo trashëgimi që përfitohet me ose pa meritë, siç pretendojnë për fat të keq disa besime të caktuara.Lexoni më tepër
Allahu e di më mirë. ADEMI NË TOKË MIRËMBAJTËS JO I DËBUAR
Ju ftojmë ta shpërndani këtë postim, që të përhapet dobia e tij dhe së bashku të marrim shpërblimin e publikuesit të fjalës së mirë.
_____ ADEMI NË TOKË MIRËMBAJTËS JO I DËBUAR
ADEMI NË TOKË MIRËMBAJTËS JO I DËBUAR
Të afërta
Shpërndajeni Fjalën e Mirë:
