PSE SHPREHET ZOTI ME PËREMRIN NE

Po kështu forma e shprehjes në shumës me “ne”, gjen një përdorim të dendur edhe kur një person me peshë dhe pozitë (si një mbret, president etj.) flet për veten apo vendimet e tij personale, si për shembull të thotë: “Ne…”, “Kemi vendosur…” etj., pavarësisht se ai është një person i vetëm.

Padyshim që më i meritueshmi për t’u madhëruar është Allahu i Madhëruar, ndaj dhe është lehtësisht i kuptueshëm fakti sesi kur Allahu flet për Veten e Tij në shumës, këtë e bën në kontekstin e madhërimit të Vetes së Tij hyjnore.

Dihet mirë fakti se Shpallja Hyjnore e ka burimin prej Allahut, Një, të Vetmit e të Pashoq, fakt ky ku orientojnë qartë thënie të shumta kuranore, prej të cilave:

“Ne e kemi urdhëruar njeriun, që të sillet mirë me prindërit e vet dhe: “Nëse ata të nxisin ty që të më shoqërosh Mua (në adhurim) atë, për të cilin ti nuk di asgjë, atëherë mos i dëgjo ata.” Tek Unë do të ktheheni të gjithë e do t’ju lajmëroj për gjithçka që keni bër딲; ku trajta e shumësit: “Ne e kemi urdhëruar njeriun”, vjen përkundrejt tre trajtave të tjera të njëjësit: “të më shoqërosh Mua (në adhurim)”, “Tek Unë do të ktheheni” dhe “do t’ju lajmëroj për gjithçka”, nga ku del qartë në pah se kjo trajtë e shumësit ka ardhur për madhërim dhe jo për të treguar shumësi zotash.

Vetëm ai që nuk ka aspak dituri mbi domosdoshmërinë e padiskutueshëm që zë monoteizmi kategorik i Krijuesit në Islam, mund të dyshojë se kjo formë e të folurit në shumës që vjen në Kuran, është për të shprehur një shumësi zotash. Në tërë Kuranin dhe Sunetin (Traditën Profetike) urdhërimi për t’ia drejtuar vetëm Allahut të Madhëruar: duanë (lutjen), dhikrin (përmendjen), ibadetin (adhurimin), devocionin, trembjen, përuljen, frikën, aspirimin e shpërblimit dhe dorëzimin, vjen gjithmonë vetëm në trajtën e njëjësit, si një tregues i rëndësisë së prerë të kushtimit të këtyre çështjeve vetëm Allahut, të Vetmit e të Pashoqit, në kuadrin e dedikimit optimal në monoteizmin e kulluar ndaj Tij.

Të po këtij konteksti janë edhe thëniet kuranore në vijim:

“Atë Ditë, Ne do të palosim qiellin, ashtu siç paloset letra e librit. Ashtu siç e filluam krijimin e parë, do ta përsërisim atë. Ky është premtimi Ynë. Ne do ta bëjmë këtë me të vërtetë”⁴; në zanafillën e krijimit të parë që bëri Allahu i Madhëruar, nuk ka pasur veç Tij asgjë, as engjëj dhe as tjetër krijesë, por me gjithë këtë Ai përdori formën e shumësit “siç e filluam krijimin e parë”, gjë kjo që i referohet faktit se Allahu i Madhëruar e filloi këtë krijim me emrat e Tij: Shpikësi, Krijuesi Suprem, i Urti, i Gjithëdijshmi, Zanafillësi, Formëdhënësi etj.

“Kur Nuhu na thirri (në ndihmë), Ne iu përgjigjëm më së miri”⁵; dihet fakti se profeti Nuh (Paqja qoftë mbi të!) “iu lut Zotit të vet (me lutjen): “Unë jam i mundur, andaj ndihmomë!”⁶, por përdorimi i shumësit “Na thirri” dhe “Ne iu përgjigjëm”, spikat sesi kjo lutje e bërë prej Nuhut (Paqja qoftë mbi të!) ishte nën ndjesinë e fuqishme që gëzonin tek uni i tij, në momentet e kësaj lutje dhe më gjerë, emrat e shumtë të Allahut të Madhëruar, si: Mbizotëruesi, Ndëshkuesi, i Gjithëfuqishmi, i Gjithëdijshmi, Pendimpranuesi etj.

Së katërti: Përemri vetor hyjnor “Ne” pasqyron praninë e ndihmësve të shumtë të bindshëm që shërbejnë për mbarëvajtjen e urdhrit të Zotit

Me përmendjen e përemrit vetor “Ne” ndodh të synohet gjuhësisht (në gjuhën arabe por edhe më gjerë) edhe i vetmi krahas të cilit gjenden të tjerë që nuk janë të llojit të tij ose gjenden ndihmësa të cilët i binden atij e nuk i përkasin llojit të tij. Bazuar në këtë, thëniet e Allahut të Madhëruar: “të lexojmë, të tregojmë etj.”, i përkasin trajtës së gjuhës arabe me të cilën shprehet kush është në pozitë madhore dhe ka ndihmësat e tij që i shërbejnë çështjes së tij duke iu bindur pa hezitim. Në të këtillë rast, për atë që ndihmësat apo shërbyesit e tij bëjnë me urdhrin e tij, ai thotë: “Ne bëmë…”. Shembulli i kësaj është kur një mbret thotë p.sh.: “Ne e çliruam këtë vend, ose e mundëm këtë ushtri etj.”.