MBAJTJA E NUSKAVE ME DHE PA KURAN

Nëse personi beson se kjo nuskë apo personi që e ka bërë atë, ndikojnë vetvetiu (pa iu nënshtruar lejes dhe vullnetit hyjnor të Zotit) dhe janë burimi i drejtpërdrejtë i largimit të dëmit (të keqes, sëmundjes etj.) apo përfitimit të dobisë (të mirës, shërimit etj.), në këtë rast kemi të bëjmë me rënie në shirkun e madh (idhujtarinë madhore), i cili e nxjerr vepruesin e tij nga feja islame. Kjo sepse në rastin në fjalë këta njerëz apo sende shpallen zota veç Zotit, duke qenë se atyre u veshen cilësitë e zotërimit (sundimit/drejtimit) dhe ekzekutimit (përmbushjes së vendimit dhe vullnetit) në mënyrë të pavarur nga Zoti dhe vullneti i Tij hyjnor; gjë që përbën thelbin e idhujtarisë madhore.

Nëse personi beson se as kjo nuskë dhe as ai që e ka bërë atë, nuk ndikojnë në vetvete për shërimin (largimin e dëmit apo sjelljen e dobisë), porse ata janë thjesht shkak që Allahu të jap shërimin, në këtë rast kemi të bëjmë me idhujtari të një grade më poshtë se ajo e idhujtarisë së madhe. Dijetarët kanë thënë se bazimi për largimin e dëmit apo përfitimin e dobisë, në një shkak apo gjë që Allahu nuk e ka ligjëruar, ështe shirk i vogël. Vepruesi i shirkut të vogël i bën Allahut shok në urdhrin dhe vendimin e Tij, duke besuar si shkak të largimit të dëmit dhe përfitimit të dobisë, diçka të cilën jo vetëm që Allahu i Madhëruar nuk e ka ligjëruar të tillë, por përkundrazi e ka ndaluar dhe e ka konsideruar idhujtari përmes gojës të të Dërguarit të Tij (Paqja qoftë mbi të!). Idhujtaria e vogël, ndryshe nga idhujtaria e trajtës madhore, nuk e nxjerr personin nga feja islame, por duhet bërë shumë kujdes prej saj sepse shirku i vogël është arsye dhe mjet për rënien në shirkun e madh dhe është prej mëkateve më të mëdha pas shirkut të madh.¹

Edhe kjo trajtë merr dispozitën e trajtës së parë, pasi në përgjithësi ka shumë mundësi që ato të jenë magji dhe sipas fjalës më parësore të dijetarëve muslimanë, edhe për raste domosdoshmërie, shërim i sëmundjeve (apo zgjidhja e magjisë) me magji, është konsideruar haram i madh².

Vërejtje: Juristët muslimanë që i kanë lejuar nuskat me Kuran dhe lutje me bazë sheriatike (ligjore islame), këtë lejim e kanë kushtëzuar me kriteret në vijim:

1. Nuska është kusht të ketë bazë në Kuran dhe Sunet (Traditën Profetike), si: të jetë ajet kuranor, prej emrave dhe cilësive të Allahut ose përmendje a lutje sheriatike (në përputhje me normat islame). Kurse nuskat si: patkoi, zhiva, syri blu, unazat a byzylkët dhe ngjashëm që mbahen për fat (prej hekuri, bakri, porcelani etj.), hudra, kukullat e ndryshme, dheu i varreve apo vendeve të ndryshme, copat e ndryshme të rrobave apo gjurmëve të evliave (njerëzve të mirë) etj.; janë rreptësish të ndaluara (haram) dhe nuk janë gjë tjetër veçse besëtytni të devijuara politeiste që njerëzit i kanë trashëguar nga popujt injorantë dhe që nuk kanë asnjë bazë sheriatike (ligjore hyjnore).

2. Ai që e ka shkruar nuskën e lejuar, të jetë musliman i besueshëm që njihet për devotshmërinë dhe përkushtimin e drejtë fetar të tij dhe nuk është prej atyre që e kanë shndërruar këtë gjë në profesion dhe tregti.

3. Nuska (sikurse u përmend në pikën e parë) të mos ketë në përmbajtjen e saj trajta idhujtarie, si: dheun e varrit të një evliau (njeriu të mirë) apo copëza nga rrobat a qefini i këtij të fundit, ose foto të tij; të cilat mbahen për mbrojtje, bereqet apo ruajtje prej të keqes.

4. Nuska të jetë në një gjuhë të kuptueshme, sepse dijetarët e kanë kushtëzuar njëzëri këtë gjë, prandaj ndalohet në mënyrë kategorike nuska me shkrim të palexueshëm a të pakuptueshëm dhe ato që kanë simbole, forma gjeometrike dhe ngjashëm.

5. Nuska të jetë e shkruar me send të pastër, si: bojë a ngjashëm, jo me ndyrësira si: gjak, urinë dhe ngjashëm.